In 't zonnetje: Kitty Hinkekemper

Juun en ik ontmoetten Kitty Hinkekemper in een gezellig restaurantje op het Prins Hendrikplein, midden in het centrum van Den Haag. We hebben afgesproken dat we haar appen als we er zijn, want ze woont om de hoek en zij is er dan met drie minuten. Vreemd eigenlijk, dat een natuurmens zoals Kitty, midden in de stad woont. Maar als Kitty binnenloopt en met al haar enthousiasme onze vragen beantwoord, is het al heel snel duidelijk dat zij de natuur ziet op elke vierkante centimeter van de aarde. Het maakt niet uit waar je bent of welk seizoen het is, Kitty ziet altijd wel een plantje waar je wat mee kunt.

tekst gaat verder onder het plaatje

Maar de echte behoefte voor verdieping kwam toen ze als twintiger op reis was in Zuid Oost Azië en daar bekend raakte met de Oosterse geneeswijze. Terug in Nederland volgde ze de opleiding Shiatsu, waar ze leerde over de traditionele Chinese geneeskunde. Ze werd nieuwsgierig of ze in Nederland ook de benodigde planten zou kunnen vinden. Ze las alles over dit onderwerp wat ze kon vinden en volgde een herboristen cursus. Op een Rainbowgathering, een bijeenkomst van een maand waarbij je met een groep mensen voor langere tijd afgezonderd in de natuur leeft, kwam ze een Zwitserse kruidenkundige tegen. Hij nam haar een aantal dagen mee op lange wandelingen en liet haar van alles proeven.
Toen Kitty terugkwam besloot ze om de kennis die zij had opgedaan door te willen geven. Kitty wil graag mensen helpen om gezonder te leven.

Natuurlijk weet ze wel dat haar kennis van natuurlijke middelen alleen niet voldoende is om gezond te blijven; maar een goede aanvulling is het zeker. Volgens Kitty zijn er in de natuur voldoende alternatieven om het eten van gemanipuleerde groente en fruit te voorkomen.
Toch zie ik mijzelf geen blaadjes van struiken plukken en eten en ik zie Juun ook een beetje bedenkelijk kijken. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik leg Kitty voor dat het eten misschien wel gemanipuleerd moet zijn omdat het dan gewoon eetbaarder en lekkerder is.
Ze lacht hartelijk om mijn vraag en stelt ‘Heb je wel eens gelezen dat kleine kinderen veel dingen niet lusten en dat ze het zeven keer moeten proeven voordat ze gewend raken aan de smaak? Dat geldt dus ook voor volwassenen en met het eten van planten in de natuur. Je kunt heel veel eten uit de natuur, maar je moet wel weten wat je kan eten.’

Ik vraag Kitty of ze het hele jaar door plukt. Ze veert op en vertelt dat ze altijd zo blij wordt als in februari de brandnetels, zevenblad en klein hoefblad tussen de stoeptegels in de straat omhoogkomt, want dat is het teken dat haar plukseizoen weer begint. Gelukkig plukt ze het niet tussen de stoeptegels vandaan (wat ik als leek dus dacht), maar Kitty gaat dan naar het bos of naar de duinen om te plukken. Dan maakt ze er bijvoorbeeld pesto van. De brandnetels zijn altijd geliefd tijdens een educatieve les die ze regelmatig aan kinderen op scholen geeft. Dan bakken ze er samen bijvoorbeeld een brandnetelcake mee.

Daarna volgt een heel seizoen met ontelbaar veel plukmogelijkheden, gevolgd door de herfst waarbij je weer heerlijke paddenstoelen kunt vinden. Zelfs in de winter is er voldoende, want dan kan je gebruik maken van de wortels in de grond. Dit laatste seizoen slaat Kitty over. Tenslotte maak je planten kapot als je aan de wortels gaat zitten en zoveel hebben wij nou ook weer niet in de stad. Met klem benadrukt ze dat respect voor de natuur altijd voorop staat bij het plukken. Dit betekent dat, als je maar één plantje ziet staan, je daar dan van afblijft en nooit meer plukt dan dat je dezelfde dag kunt verwerken. 

Kitty kent veel planten, maar uitgeleerd is ze nooit. Ze is net terug van een weekje vakantie in de Ardennen. Ze heeft veel gewandeld en tijdens het wandelen scant ze natuurlijk altijd alle planten. In haar rugzak zit een handboek die ze gebruikt als ze iets tegenkomt wat ze niet kent. Heel indrukwekkend dat ze tijdens die hele week wandelen maar één keer het boek heeft moeten gebruiken!

Ik sluit ons gesprek af met een laatste persoonlijke vraag. Ik vind namelijk dat eetbare bloemetjes zo leuk staan in een gerecht en ik vraag Kitty wat ik daarvoor kan gebruiken. ‘Oeh, heel veel bloemen zijn eetbaar’, zegt Kitty, en ze vertelt onder andere over de bloemen van stokrozen die je kunt vullen met risotto. En madeliefjes, die dicht gaan als het donker wordt, maar als je ze in de soep gooit, gaan ze weer open door de warmte. Dat geeft dus een heel leuk effect als je na het opdienen van de soep er een paar madeliefjes in gooit. Of de gele blaadjes van de paardenbloem, die kleuren zo gezellig. Dat zijn toch al hele leuke tips en we zijn door dit gesprek echt nieuwsgierig geworden naar meer….