‘Stiefmoeder’ is een eretitel!
13 oktober – Dag van de Stiefouders
Toen ik ruim 10 jaar geleden besloot om weer te gaan samenwonen, vond ik het idee van een samengesteld gezin fantastisch. Mijn twee kinderen (toen 5 en 10) en zijn drie kinderen (2x 11 en 12) konden heel goed met elkaar opschieten en we hadden altijd zoveel plezier met z’n allen. Ik zag ons al elke avond met z’n allen koken, samen aan tafel zitten, samen televisie kijken. Nou…… dat liep een beetje anders.
Om het weekend leuke dingen doen samen is namelijk heel anders dan samenwonen. Dan komen er namelijk regels bij die gehandhaafd moeten worden. En ineens ben je niet meer die leuke nieuwe vriendin van pappa, maar dan word je ‘een irritant mens die zich overal mee bemoeit en je moeder niet is’. Bovendien hadden ze ook nog een ander gezin met hun eigen moeder, met andere normen en waarden, en dat maakt ineens ook deel uit van mijn gezin.
“Ik zag ons al elke avond met z’n allen koken, samen aan tafel zitten, samen televisie kijken.”
Wat ik ook probeerde, het lukte mij niet om alle regels voor iedereen hetzelfde te krijgen en ook de aandacht gelijk verdelen was een onmogelijk opgave. Ik wilde zo graag de liefdevolle moeder voor iedereen zijn en dat kreeg ik niet voor elkaar. Het voelde al falen.
Tot ik op een dag een artikel las waarin stond dat het onmogelijk was om je eigen kinderen en die van je partner hetzelfde te benaderen. Je hebt nu eenmaal een andere band met de kinderen die je zelf hebt gedragen. Dat geldt niet alleen voor kinderen, maar ook voor een moeder. Zijn kinderen ZIJN anders dan mijn kinderen en ik BEN anders dan hun moeder. Het haalde voor mij de druk van de ketel. We besloten om de regels te splitsen. Er waren opvoedregels die we zelf met onze eigen kinderen regelden en er waren huisregels waar we allemaal iets over mochten zeggen. Stukje bij beetje werd het steeds makkelijker en vond iedereen zijn/haar eigen plekje.
Toen de ergste pubertijdjaren voorbij waren, konden we een volwassen gesprek met elkaar voeren en bespraken wij onze verschillen en beweegredenen. Dat creëerde zoveel meer begrip voor elkaar en daarmee groeide ook het respect en de waardering. Dat bracht nog meer rust en het voelde goed!
Niettemin was het een hobbelige weg, maar wat een geluk dat niemand tussendoor een andere afslag heeft genomen! Inmiddels zijn ze 16, 21, 22, 22 en 23 en is er ook aanhang bijgekomen (waar we het ontzettend mee getroffen hebben). We hebben met z’n allen hard gewerkt en er is uiteindelijk een bijzondere en mooie band door ontstaan. Achteraf kan ik de conclusie trekken dat je helemaal geen stiefmoeder bent als je gaat samenwonen met een man met kinderen. Stiefmoeder is een titel die je niet ‘zomaar’ komt aanwaaien. Je kunt hem wel verdienen door heel hard te werken aan liefde en vertrouwen. Maar het is gelukt en ik heb daar iets uitzonderlijk moois voor teruggekregen.
Een aantal van onze kinderen is inmiddels het huis uit, maar als we een etentje organiseren komen ze altijd allemaal, inclusief aanhang. Zelfs met de vakanties willen ze nog mee als dat kan. Het is iedere keer weer supergezellig. Ik hou van ze, allemaal! Moeder zijn vind ik de mooiste en meest bijzondere taak die ik in het leven mag vervullen. Dat je dat dan voor nog drie andere kinderen mag doen, is toch zeker een erebaan!
